Στην Kορσική με Peugeot 206
«Όλες τις ειδικές του νησιού τις ξέρω σαν τις... τσέπες μου», μας λέει ο Iβ Λουμπέ.
* Oι τρελοί της Kορσικής!
Xίλια επτακόσια χιλιόμετρα στην Κορσική με Peugeot 206 GΤi; Αυτή κι αν είναι ειδική
διαδρομή για να ξετρελαθείς!
κείμενο: ¶κης Tεμπερίδης
φωτογραφίες: Θάνος Hλιόπουλος
NIPMΠOYPΓKPINΓK, Tάργκα Φλόριο, Kολ ντε Tουρινί, Nήσος Mαν, Kορσική... Μιλάμε για τους
κατεξοχήν παραδείσους της οδήγησης, τους τελευταίους -δυστυχώς- εναπομείναντες στην
μποτιλιαρισμένη Eυρώπη. Tο νησί του Nαπολέοντα, μάλιστα, συγκεντρώνει στοιχεία από όλους
τους άλλους «ιερούς τόπους» και, διόλου τυχαία, εδώ και σχεδόν μισό αιώνα, φιλοξενεί το
πιο φοβερό και τρομερό ασφάλτινο ράλι της υφηλίου. Tι κρύβεται, όμως, πίσω από το μύθο
του Γύρου της Kορσικής, τον οποίο έπλασαν Γάλλοι σπεσιαλίστες σαν τους Aντρουέ, Nταρνίς,
Nικολά και Pανιοτί και συντηρούν σήμερα οι «θεοί» του σύγχρονου WRC; Mε άλλα λόγια, πώς
όλοι αυτοί έμαθαν να δαμάζουν το τέρας των 10.000 στροφών; Και, από την άλλη, τι σημαίνει
να οδηγείς εσύ, ο κοινός θνητός, γρήγορα και χωρίς σημειώσεις, στις ειδικές όπου
αντρώθηκαν οι Oριόλ και Πανιζί, και πέρασαν στην αιωνιότητα ο Aτίλιο Mπέτεγκα, ο Xένρι
Tοϊβόνεν και ο Σέρτζιο Κρέστο; Kορσική, λοιπόν, παραμονές του φετινού αγώνα, με το
βαμμένο στα εργοστασιακά χρώματα της Peugeot, 206 GTi, προς αναζήτηση των απόλυτων
ειδικών διαδρομών...
Tour de Ajaccio...
Κυριακή βράδυ, 12 Οκτωβρίου, φτάνουμε επιτέλους στο Aγιάτσο, εννιά ώρες αφότου
απογειωθήκαμε από το «Βενιζέλος». Μέσω Παρισιού, βλέπετε, και αφού έχουμε ζήσει μιάμιση
ώρα μποτιλιάρισμα στον «περιφερίκ», για να πάμε από το «Σαρλ ντε Γκολ» στο Ορλί. Η
παραλιακή πόλη των 60.000 κατοίκων θυμίζει νεκροταφείο μετά τις δέκα, ωστόσο βρίσκουμε
εύκολα εστιατόριο δίπλα στην πλατεία Φος, όπου γίνεται η εκκίνηση του αγώνα. Κατά τα
μεσάνυχτα, η μικρή κομπανία του γραφικού «20123» μας ταξιδεύει στη Μεσόγειο με
κορσικανικές μπαλάντες και ιταλικές ταραντέλες, και μας καλεί να σιγοτραγουδήσουμε μαζί
της ελληνικά λαϊκά! ¶λλη χώρα είναι εδώ, δεν είναι Γαλλία, σκεφτόμαστε, επιστρέφοντας στο
ξενοδοχείο Napoleon...
Πρωί της Δευτέρας, ξεκινάμε την εξερεύνησή μας από το Κάμπο ντελ? Όρο, δίπλα στο
αεροδρόμιο, όπου βρίσκεται το service park και η έδρα της οργάνωσης. Το γραφείο Τύπου
είναι κλειστό και τα φορτηγά των ομάδων καταφτάνουν για τις αναγνωρίσεις των επόμενων δύο
ημερών. Μαθαίνουμε ότι οι «παγκόσμιοι» μένουν στο Πορτίτσιο, το θέρετρο απέναντι από το
Αγιάτσο. Με μια πρώτη ματιά στο χάρτη, βλέπουμε ότι ο αγώνας αποτελείται από οχτώ μόνο
ειδικές, όλες επαναλαμβανόμενες και σε ακτίνα 20-50 χιλιομέτρων, βόρεια, δυτικά και νότια
του service park. Αυτό δεν είναι γύρος της Κορσικής, αλλά γύρος του Αγιάτσο... Πάμε,
λοιπόν, προς Kαργιέζ, απ? όπου ξεκινά η πρώτη ετάπ, η «ελληνική», όπως γράφει ο οδηγός
του αγώνα. Πρόκειται για το χωριό Καργιέζ, με οκτακόσιους κατοίκους συνολικά, από τους
οποίους οι 250 είναι ελληνικής καταγωγής, από τη νότια Ιταλία. Στον ορθόδοξο ναό του 19ου
αιώνα, γνωρίζουμε τον πατέρα Φλοράν, ο οποίος ενθουσιάζεται με την παρουσία μας εκεί.
«Κάθε μέρα λειτουργώ εδώ και στην απέναντι καθολική εκκλησία, καθώς και σε χωριά όπως η
Πιάνα και το Πόρτο», μας λέει σε άπταιστα ελληνικά. «Οι διαφορές είναι ελάχιστες ανάμεσα
στην καθολική και την ορθόδοξη λειτουργία», συμπληρώνει ο Ιταλός ιερέας, που ήρθε στην
Κορσική από τη γενέτειρά του, την Καλαβρία.
Περίπτωση ο παπάς...
Η πρώτη ειδική των 14,6 χιλιομέτρων μας βάζει στο πνεύμα του αγώνα. Ανηφορική μέχρι το
χωριό Παομία, κατηφορίζει στη συνέχεια προς το δρόμο για το Βίκου. Είναι τόσο στενή, που
μας υποχρεώνει να κορνάρουμε κάθε φορά που φτάνουμε σε κλειστή, αριστερή στροφή, για να
αποφύγουμε το ενδεχόμενο μετωπικής με κάποιον ντόπιο. Η επόμενη ειδική (15,5 χλμ.) είναι
λίγο πιο ενδιαφέρουσα, ειδικά στο κατηφορικό κομμάτι από το έρημο Απριτσιάνι προς την
παραλιακή Σαγκόνε. Από εκεί, κατευθυνόμενοι προς Αγιάτσο, μπαίνουμε στην τρίτη ειδική από
τον κόλπο της Λίσια και, έπειτα από 17,5 ανηφορικά χιλιόμετρα προς τη γραφική Σαρόλα,
βγαίνουμε στην εθνική Ν196, που συνδέει το Αγιάτσο με την Μπαστιά. Μέσα σε τρεις ώρες
έχουμε ολοκληρώσει την αναγνώριση του πρώτου σκέλους και ήδη αναρωτιόμαστε μήπως ο μύθος
της Κορσικής έχει καταντήσει παιδικό παραμύθι χάριν των κανονισμών του WRC. Τα τοπία στην
περιοχή θυμίζουν έντονα ορεινή Πελοπόννησο. Το ίδιο και η χάραξη των δρόμων, με μόνη
διαφορά ότι είναι ασφαλτοστρωμένοι. Πού είναι η Κορσική που φανταζόμαστε, με τις φιδίσιες
ειδικές πάνω σε όρη από γρανίτη και τα πέτρινα τοιχάκια που προστάτευαν (;) τους οδηγούς
από την... άβυσσο στα γκρέμια;
Αναζητούμε τον Iβ Λουμπέ, τον ντόπιο γκουρού του αγώνα. Ο 45χρονος οδηγός, τον οποίο
επιστράτευε συστηματικά η Lancia στο νησί τη μετά Group B εποχή, ζει στο Πόρτο Βέκιο και
σήμερα συμμετέχει με Nissan στο Πρωτάθλημα Pάλι Raid. ¶ρτι αφιχθείς ?και μάλιστα νικητής?
από το Pάλι Φαραώ, με ενθουσιασμό μας δίνει οδηγίες για το πώς να γνωρίσουμε την
πραγματική Tour de Corse, όταν του λέμε ότι είμαστε άνθρωποι του Στρατισίνο. «Ο αγώνας,
παλιά, περιλάμβανε το γύρο όλου του νησιού και δεν περιοριζόταν στην περιοχή του Αγιάτσο,
όπως σήμερα με το αγγλικό σύστημα», μας λέει ο αειθαλής Κορσικανός. «Τότε, κάναμε
τετρακόσια χιλιόμετρα κάθε μέρα, όλα σε διαφορετικές ειδικές. Aπαιτούνταν άριστη φυσική
κατάσταση και, κυρίως, καλή γνώση του δρόμου, γι? αυτό και έρχονταν σ? εμένα».
Στο γύρο της Κορσικής...
Κατευθυνόμαστε προς τα νότια του νησιού με το 206 GΤi, ακολουθώντας τις οδηγίες του κ.
Λουμπέ. Από το δρόμο προς Προπριάνο, στο χωριό Πετρέτο, στρίβουμε αριστερά προς την Ολέν.
Τα τοπωνύμια στις πινακίδες είναι γραμμένα σε δύο γλώσσες, όμως, στις περισσότερες από
αυτές, τα γαλλικά είναι σβησμένα. Πανταχού παρόν το αυτονομιστικό κίνημα στα ορεινά της
Κορσικής, με τα συνθήματα της FLNC (Fronte de Liberation National de Corse), της
εξτρεμιστικής οργάνωσης για την απελευθέρωση του νησιού, γραμμένα παντού. Mόνο το 14% των
Κορσικανών θεωρεί εαυτόν πραγματικό Γάλλο, ενώ ένα αντίστοιχο ποσοστό υποστηρίζει σθεναρά
την απεξάρτηση του νησιού μέσω του επίσημου κόμματος Corsica Nazione. «Έχουμε υποφέρει
πολύ από τους Γάλλους», λέει χαρακτηριστικά ο Iβ Λουμπέ. «Μας δίνουν κάτι για να μας
πάρουν πολλά, ενώ είναι δύσκολο για εμάς τους μεσογειακούς να συννενοηθούμε με τους
Παριζιάνους. Η ανεξαρτησία είναι όνειρο... Απλώς θέλουμε περισσότερη αυτονομία και
καλύτερη μεταχείριση σε θέματα όπως ο τουρισμός, η γλώσσα και η οικονομία του νησιού».
Από την περιοχή της Κολ ντε Μπαβέλα και από χωριά όπως η Ζόνζα και η Κουένζα περνούσαν
διάσημες ειδικές του παρελθόντος σε διάφορους συνδυασμούς ανάλογα με τη χρονιά. Έξω από
τη Ζιρούμπια, βρίσκουμε το μνημείο του Ατίλιο Μπέτεγκα, το οποίο είναι στο τέλος μιας
κατηφορικής ευθείας, πριν από μια δεξιά στροφή, σε αριστερή κλειστή. Δύσκολο να
φανταστείς πώς εκτυλίχθηκε μια τραγωδία, εδώ, τον καταραμένο Μάιο του ?85. «Από ανεύρυσμα
στον εγκέφαλο πιστεύω ότι πήγε ο Ατίλιο. Είχε ξεψυχήσει πριν χτυπήσει η Lancia...»,
υποστηρίζει ο Λουμπέ. Tο τι πραγματικά συνέβη, όμως, δε θα το μάθουμε ποτέ. Το σίγουρο
είναι ότι οι διαδρομές στα ορεινά του Πόρτο Βέκιο σου βγάζουν την ψυχή ακόμη και με
νορμάλ αυτοκίνητο. Αρχικά, το βλέμμα σου πλανάται στο βραχώδες τοπίο, και όταν με την
άκρη του ματιού σου αντιλαμβάνεσαι το χάος από κάτω, η καρδιά χτυπά δυνατά. Όταν, όμως,
εξοικειωθείς με το περιβάλλον, -δεν μπορεί? θέλεις να επιτεθείς... Ατέλειωτες στροφές
-2ας, 3ης οι περισσότερες- άσφαλτος-γυαλόχαρτο, και να που μετά από λίγο αρχίζεις να
νιώθεις ότι, αντί για 206 GΤi, οδηγείς WRC. Σε κάθε στροφή, τα Michelin Pilot
δεινοπαθούν, αλλά στην έξοδο ξέρεις ότι έχει κι άλλο, κι άλλο... Απλώς δεν προκαλείς την
τύχη σου όταν είσαι τόσο ψηλά και για μερικά εκατοστά μπορείς να πέσεις τόσο χαμηλά!
Πώς είναι δυνατόν, αλήθεια, να πηγαίνεις πραγματικά στο όριο σε τέτοιο περιβάλλον;
«Είκοσι μέρες κάναμε δοκιμές παλιά, με αγωνιστικά, βέβαια», εξηγεί ο Λουμπέ και
συνεχίζει: «Oδηγούμε από παιδιά εδώ, έτσι, για εμάς. Δεν είναι στενός ο δρόμος - φαρδύ
τον βλέπουμε... Όπως οι Φινλανδοί στις ?1.000 Λίμνες?, έτσι κι εμείς τον ?μυρίζουμε? εδώ.
Και στον αγώνα, χρησιμοποιείς τα πάντα: μπαίνεις στα χώματα, ακουμπάς στις γέφυρες»...
Αυτονόητη η ερώτηση προς τον έμπειρο Κορσικανό: «Πότε ήταν πιο εύκολα, τότε ή τώρα;»
«Mόνο με δύο περάσματα στις αναγνωρίσεις; Σήμερα! Τώρα οι οδηγοί εκπαιδεύονται στο βίντεο
πριν από τον αγώνα. Το αυτοκίνητο πρέπει να είναι τέλεια στημένο, και ξέρετε γιατί;
Επειδή δε γνωρίζουν καλά το δρόμο στον αγώνα, διορθώνουν συνεχώς, γι? αυτό και θέλουν να
έχει σωστή αίσθηση».
Τρίτη πρωί, και ενώ τα πληρώματα του 47ου Pάλι Κορσικής κάνουν αναγνωρίσεις στις ειδικές
του πρώτου σκέλους, εμείς πηγαίνουμε στο Κόρτι, την πανεπιστημιούπολη του νησιού και
επίκεντρο των άλλων διάσημων ειδικών της επαρχίας Καστανίτσα. Μια από αυτές (Κόρτι-Πόντε
Λέτσα, η 18η ε.δ. του αγώνα το ?86) έχει συνδυαστεί με τη μεγαλύτερη ίσως τραγωδία στην
ιστορία των ράλι: το θανατηφόρο ατύχημα των Χένρι Τοϊβόνεν και Σέρτζιο Κρέστο, το Μάιο
του ?86. Κατά κάποιο τρόπο, η ειδική αυτή άλλαξε τη ροή του παγκοσμίου, καθώς η FISA, διά
στόματος Ζαν Μαρί Μπαλέστρ, κατήργησε με συνοπτικές διαδικασίες τα Gr. B. Φτάνοντας στο
σημείο του δυστυχήματος, όπου σήμερα υπάρχει μνημείο με φωτογραφίες του πληρώματος, σε
πιάνει δέος. Μια κατηφορική ευθεία σε γρήγορη αριστερή στροφή ευθύνεται για την απώλεια
ενός μεγάλου ταλέντου, όπως ο Χένρι. Τι έφταιγε; Το γεγονός ότι ο Φινλανδός ήταν
γριπωμένος, η θηριώδης ισχύς της Lancia S4 (550 άλογα σε 950 κιλά!) ή οι προδιαγραφές του
κλωβού ασφαλείας και του ρεζερβουάρ για τις οποίες τόσα γράφτηκαν; Το μόνο που ξέρουμε
?μια και δεν υπάρχει αυτόπτης μάρτυρας του συμβάντος- είναι ότι το αυτοκίνητο έπεσε στον
γκρεμό και ανεφλέγη χτυπώντας πάνω στα δέντρα. Ο Χένρι και ο Σέρτζιο, δυστυχώς, κάηκαν
ζωντανοί...
Ο... Πανιζίξ στην Κορσική
Από την Καστίρλα προς Πόντε Λέτσα και από εκεί προς Μοροζάλια και Λα Πόρτα. Τα ονόματα
αυτά είναι συνώνυμα των πιο διάσημων ειδικών της επαρχίας Καστανίτσα. Το τοπίο είναι
διαφορετικό απ? ό,τι στη νότια Κορσική, αλλά οι δρόμοι το ίδιο προκλητικοί για πραγματική
οδήγηση. «Όλες οι ειδικές είναι τέλειες εδώ, πιο στενές και πιο γλιστερές», μας είπε με
το γνώριμο παθιασμένο ύφος του ο Ζιλ Πανιζί, όταν τον συναντήσαμε στο Πορτίτσιο το ίδιο
απόγευμα. Ο Γάλλος, νικητής του αγώνα δύο φορές (2000-2002), θεωρείται ο κατεξοχήν μάγος
της Κορσικής. Όπως μας λέει, από έφηβος παρακολουθούσε το Tour de Corse - εποχή των Group
B. Απ? όλους θυμάται περισσότερο το Ρερλ και το Βάτανεν - «ήταν τρέλα το ?85», όπως μας
λέει. Ο ίδιος δε φοβάται ποτέ με τέτοιες ταχύτητες σε τόσο στενούς δρόμους δίπλα στον
γκρεμό; «Αν το αυτοκίνητο, τα λάστιχα και... εσύ λειτουργούν στην εντέλεια, ποτέ!» μας
λέει. Και πώς μπορεί να πηγαίνει στο όριο έπειτα από δύο μόνο περάσματα; «Με την εμπειρία
μου», λέει ο Ζιλ και εξηγεί: «Στις αναγνωρίσεις, είμαι πολύ συγκεντρωμένος. Πηγαίνουμε με
μέση ταχύτητα 50 χλμ./ώρα ? όχι παραπάνω. Την ίδια ώρα φαντάζομαι την ταχύτητα με την
οποία μπορεί να περάσει το αγωνιστικό από κάθε στροφή και την ιδανική γραμμή που πρέπει
να έχει. Πλάθω την εικόνα στο μυαλό μου, τη θέση του αυτοκινήτου, μαζί με τα σημεία όπου
πρέπει να φρενάρω και να στρίψω». Μαγικό φίλτρο; Σε ορισμένες ειδικές, ο Ζιλ θα ήθελε ένα
τρίτο πέρασμα, αλλά στις περισσότερες δύο περάσματα αρκούν. Στο δεύτερο, όπως μας λέει,
διορθώνει μόνο κάποιες λεπτομέρειες. «Η κάθε στροφή για μένα, ανάλογα με την ακτίνα της,
είναι στο μυαλό μου με τη μορφή ενός αριθμού, που αναπαριστά μια νοητή ταχύτητα, αλλά όχι
την πραγματική του αυτοκινήτου: 85 για μια φουρκέτα, 90, 95 μέχρι 110 για τις πιο
γρήγορες. Δε ?γράφω? με βάση τις σχέσεις του κιβωτίου, αλλά την... αντίληψη της ταχύτητας
που έχω για κάθε στροφή. Και βέβαια, πολύ σημαντικές είναι οι αποστάσεις, ιδίως ανάμεσα
στα ?S? ή στις διπλές στροφές, ώστε να τοποθετώ ανάλογα το αυτοκίνητο». Ανοιχτές γραμμές
και οριακό φρενάρισμα, σύμφωνα με τον Πανιζί, είναι το μυστικό για να πας γρήγορα στην
άσφαλτο, ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, απ? ό,τι ισχύει στο χώμα.
Ανεξέλεγκτες καταστάσεις
Συνοδεία της τοπικής μπίρας Pietra, αφήνουμε τον Πανιζί ?τον ταχύτερο κατά πολλούς
άνθρωπο στην άσφαλτο? να μας βάλει στο πνεύμα του αγώνα. Παραδέχεται ότι είναι πολύ
δύσκολο και για τον ίδιο πλέον μια θέση στο βάθρο. «Είσαι συνεχώς στο όριο και αρκεί ένα
λάθος για να τα χάσεις όλα», τονίζει ο Ζιλ. «Όταν μάλιστα ο καιρός χαλάει, τότε δεν
μπορείς να προβλέψεις τίποτα», λέει προφητικά, καθώς λίγες μέρες μετά θα κέρδιζε ο
Σόλμπεργκ, που θεωρούνταν αουτσάιντερ στο συγκεκριμένο αγώνα, ενώ και ο ίδιος αδυνατούσε
να βρει τον καλό του εαυτό ή, καλύτερα, το ιδανικό στήσιμο του 206 WRC. «Μπορεί να έχει
λιακάδα στις ακτές και να βρέχει στα βουνά ή το αντίθετο. Πρέπει να είσαι έτοιμος να
αλλάξεις τακτική και να επιλέξεις τα σωστά λάστιχα, αλλά και πάλι μπορεί να αποτύχεις.
Γι? αυτό εγώ θέλω σταθερές συνθήκες: ή στεγνό ή βροχή, όχι μέτζο μέτζο», μας λέει
χαρακτηριστικά.
Το ίδιο βράδυ, βρίσκουμε στο τηλέφωνο το Ζαν Κλοντ Αντρουέ, παλιά δόξα των ράλι και τρεις
φορές νικητή του Tour de Corse (?68, ?72, ?74). Ο 63χρονος σήμερα Γάλλος, που εξακολουθεί
να τρέχει σε αγώνες πίστας, στα νιάτα του ήταν πασίγνωστος ως «τρελό άλογο» για τον τρόπο
που οδηγούσε τις Alpine, τις Lancia Stratos και 037, και τα 131 Abarth. Θυμάται έντονα
τόσο τις νίκες του όσο και εκείνες που έχασε στην Κορσική, μια φορά λόγω... σαμποτάζ από
την ίδια του την ομάδα και μια άλλη (με Ferrari 308 GTB, το ?81!) επειδή κάποιος έριξε
νερό στη βενζίνη... Αυτό, όμως, που δε θα ξεχάσει ποτέ είναι στιγμές που οι νεότεροι δε
θα ζήσουμε, ούτε καν ως θεατές των σύγχρονων ράλι: τις νυχτερινές ειδικές στα βόρεια του
νησιού, που γλιστρούσαν απίστευτα, ακόμη κι όταν δεν έβρεχε, μια και το Νοέμβριο, που
συνήθως γινόταν ο αγώνας, είχε πολλή υγρασία. «Πηγαίναμε χωρίς σταματημό για 1.000-1.100
χλμ., και αυτό απαιτούσε ψυχολογικό κίνητρο και αντοχή για να συνεχίσεις», λέει ο Γάλλος
οδηγός, ο μόνος που κάποτε έκανε το Ζαν Τοντ να φοβηθεί πραγματικά. Αγαπημένες του
ειδικές; Στο κέντρο του νησιού, όπως η Κολ ντε Γκισόνι, και εκείνες στην περιοχή του
χωριού Μπαστελικά, στο οποίο κατέληγε η μεγαλύτερη (40,7 χλμ.) από τις φετινές ειδικές.
Στην τελευταία, μπορείς να πας από το Αγιάτσο με ένα παλιό τρένο, που θεωρείται μεγάλη
ατραξιόν του νησιού, αφού είναι ιδιαίτερα τουριστικό, χωρίς όμως να χάνει τη...
φυσιογνωμία του, ιδίως τώρα, όντας εκτός εποχής. «Η Κορσική είναι η πιο όμορφη χώρα στον
κόσμο. Έχει φανταστική φύση, ό,τι καλύτερο σε ακτές και βουνά, με τα τοπία να είναι πολύ
διαφορετικά μεταξύ τους», λέει ο κ. Αντρουέ και δε μας κρύβει ότι θα ήθελε πολύ να
ξανατρέξει στο Tour, αν έβρισκε ένα καλό αγωνιστικό.
Η πιο θρυλική, ίσως, διαδρομή στο νησί είναι αυτή που ξεκινάει από την Ολέν και καταλήγει
στο Γκισόνι, περνώντας από το Ζικάβου. Πρόκειται για δύο συνεχόμενες ειδικές συνολικού
μήκους 61 χιλιομέτρων. Μιλάμε για πραγματικό ταξίδι στην κορσικανική ενδοχώρα, το οποίο
αξίζει να πραγματοποιήσει κανείς είτε οδηγώντας στο 90% είτε σε ρυθμό περιήγησης. Το
πουρνάρι διαδέχεται το πεύκο, που δίνει τη θέση του στις... κλασικές καστανιές, οι οποίες
ευδοκιμούν στην Κορσική και της δίνουν ένα μοναδικό φωτεινό πράσινο χρώμα. Στο Ζικάβου
σταματάμε για να προμηθευτούμε μπαγκέτα και ντόπιο τυρί. Ο ευγενέστατος μπακάλης του
χωριού θυμάται ακόμη την επίδοση του ΜακΡέι, εκεί, το ?98: «O... Κολίν έκανε τα 25 χλμ.
σε 16:42??», μας λέει. Λίγο πιο βόρεια, μπαίνουμε στην Παλνέκα, χωριό-καταφύγιο
τρομοκρατών, όπως λέει ο συνάδελφος Μάρτιν Χολμς, μεταφέροντας αυτό που του είχε
εκμυστηρευτεί κάποτε ο Ζαν Πιερ Νικολά. Το χωριό είναι έρημο και το εγκαταλείπουμε χωρίς
να μας πειράξει κανείς. Φήμες; Μετά το Γκισόνι, πάντως, η διαδρομή που οδηγεί στην εθνική
Ν196 κόβει πραγματικά την ανάσα. Ευτυχώς που δεν αποτέλεσε ποτέ ειδική, γιατί το
αυτοκίνητο ίσα που χωράει στο δρόμο, ενώ στα δεξιά σου το τοπίο... θολώνει - τόσο βαθιά
φτάνει ο γκρεμός.
Πάμε σαν άλλοτε...
Η σύγκριση ανάμεσα στο σύγχρονο Tour de Corse και σε εκείνο του παρελθόντος είναι
απογοητευτική. Ο σημερινός αγώνας είναι ένα επαναλαμβανόμενο σπριντ, χωρίς ιδιαίτερο...
φυσιολατρικό ενδιαφέρον. Εξαίρεση, ίσως, οι δύο μεγάλες ειδικές της δεύτερης μέρας. Χωριά
σαν το Ουτσιάνι, όπου μπορείς να πιεις έναν καφέ και να μιλήσεις με κάποιους ντόπιους, δε
βρίσκεις εύκολα στις οχτώ, όλες κι όλες, ειδικές. Έτσι, την Πέμπτη, μετά το shakedown και
ενώ οι επίσημες ετάπ έχουν γεμίσει πράσινες και κόκκινες κορδέλες (Θ.Η.: Πλέον, η μεγάλη
κατάρα των φωτογράφων WRC!), κατευθυνόμαστε προς τα βόρεια, πέρα από τις Καργιέζ, προς
τον κόλπο του Πόρτο. Εκεί γινόταν μέχρι τη δεκαετία του ?90 η πιο φωτογενής ειδική της
Κορσικής, Πιάνα-Πόρτο, που περνούσε από τις Καλάνκε, τα Μετέωρα της Κορσικής. Οι θεόρατοι
βράχοι από κόκκινο γρανίτη σχηματίζουν φυσικά γλυπτά μοναδικής ομορφιάς, γι? αυτό και
αποτελούν προστατευόμενη περιοχή. Ίσως για το λόγο αυτό οι αρχαίοι Έλληνες να αποκαλούσαν
την Κορσική, Καλλίστη. Στις Καλάνκε, όπου κάποτε περνούσε μια από τις πιο συναρπαστικές
ειδικές του πλανήτη, σήμερα βρίσκεις μόνο τουριστικά λεωφορεία...
Το σαββατοκύριακο, πίσω, με το ρυθμό ενός καθ? όλα συναρπαστικού αγώνα, αναπολούμε πρόωρα
τις μέρες που περάσαμε στην κορσικανική ύπαιθρο. Αυτή που ίσως ώθησε μια παρέα φανατικών
του αυτοκινήτου, με πρωτεργάτη το Σαρλό Λεοναρντί, να στήσει ένα ράλι, τότε, στα μέσα της
δεκαετίας του ?50. «Μια μικρή ομάδα πρωτοπόρων με μεγάλη καρδιά», όπως λέει ο Λουμπέ,
κρύβεται πίσω από το ζωντανό αυτόν μύθο του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Έναν αγώνα που οι
Κορσικανοί -τουλάχιστον όσοι μεγάλωσαν στην εποχή των Gordini και των Alpine- αγαπούν
ακόμη σαν μικρό παιδί. Kαι βέβαια, θέλουν να τον κρατήσουν ζωντανό, παρότι οι «¶γγλοι»
-κατά το Λουμπέ- άλλαξαν το χαρακτήρα του, όπως και κάθε άλλου ράλι του παγκοσμίου. Kαι
να ήταν μόνο αυτό... Aσεβώντας προς το λαό της μεσογειακής αυτής «χώρας», άλλαξαν την
ονομασία αυτού του αγώνα. Aντί για Γύρος της Kορσικής, η επίσημη ονομασία του είναι πλέον
Ράλι Γαλλίας. Kαμία σχέση..._ Α. Τ.
TAYTOTHTA THΣ KOPΣIKHΣ
Πληθυσμός: 260.000 κάτοικοι
Έκταση: 8.722 τετρ. χλμ.
Πρωτεύουσα: Αγιάτσο
Φυλές: Kορσικανοί (65%), Γάλλοι, Mαροκινοί, Iταλοί, Πορτογάλοι, Tυνήσιοι
Γλώσσα: Γαλλικά, Kόρσου (τοπική διάλεκτος), Iταλικά
Θρήσκευμα: Kαθολικοί
Kυβέρνηση: Collective Territorial Corse
TAYTOTHTA ΔIAΔPOMHΣ
Hμερομηνία: 12-19 Oκτωβρίου 2003
Aυτοκίνητο: Peugeot 206 GTi
Oδηγός: A.T.
Διαδρομή: Αγιάτσο, Oλέν, Πόρτο Bέκιο, Kόρτι, Mοροζάλια, Kαργιέζ, Πόρτο, Παρτινέλου,
Eβίσα, Mπαστέλικα
Xιλιόμετρα: 1.674